• Home
  • /
  • Middelbare school

Middelbare school

Read in English

Omdat het op mijn twaalfde zo slecht met mij ging, ging ik naar een speciale middelbare school voor chronisch zieken en lichamelijk gehandicapten. Hieronder lees je meer informatie over mijn periode in het speciaal onderwijs.

Ziek in groep 8

In groep 8 brak een periode aan waarin ik vaak ziek was. Mijn tumor was in die periode actief en bleef maar doorgroeien. Ik was altijd moe, had weinig energie, stond bijna elke dag op met hoofdpijn en viel regelmatig flauw. Hierdoor kon ik steeds minder vaak naar school. Op een gegeven moment kwam ik alleen nog maar op school om te oefenen voor de eindmusical, wat ik erg belangrijk vond en erg naar uitkeek. Dit wekte onbegrip op bij zowel mijn leraar als klasgenoten. Zij vonden dat ik mij aanstelde en alleen maar naar school kwam voor de leuke dingen. Hierdoor voelde ik mij erg bezwaard wanneer ik, na al mijn energie verzameld te hebben, naar school kwam om te repeteren en daarna weer naar huis ging om de rest van de dag uitgeteld op de bank te liggen.

Speciaal onderwijs

Ik ging er altijd vanuit dat ik naar een gewone middelbare school zou gaan. Tijdens mijn minder goede periode werd al gauw duidelijk dat dat niet haalbaar was. Daar kwam ook nog eens bij dat de ‘gewone’ school mij niet accepteerde op het niveau dat ik wilde doen, terwijl klasgenoten (met vaak nog lagere cito-scores ook) wel gewoon geaccepteerd werden. De reden was dat ik havo/vwo emotioneel niet aan zou kunnen – in verband met pesten – en daarom maar een niveau lager moest doen. Tot op de dag van vandaag snap ik de logica achter deze reden nog steeds niet. Hoe dan ook, ik vertikte het om onder mijn niveau te gaan werken. Terwijl ik met de klas opendagen bezocht van reguliere middelbare scholen, gingen mijn ouders en ik daarnaast op zoek naar een andere school. Al gauw viel de naam Onderwijscentrum het Roessingh.

Onderwijscentrum het Roessingh

In Enschede zit revalidatiecentrum het Roessingh. Weinig mensen weten dat er ook een onderwijscentrum naast zit. Deze school is voor kinderen met een lichamelijke beperking en/of langdurige ziekte, ook wel cluster 3 genoemd. Toen iemand mij voor het eerst over deze school vertelde, leek het mij niks. Ik zag het Roessingh meer als een opvang voor geestelijk gehandicapten waar ik totaal niet thuishoorde. Ik ging een kennismakingsgesprek aan en kreeg een rondleiding over de afdeling, waarna mijn mening over de school iets veranderde. Maar toch hield ik mijn twijfels en vertelde ik uit schaamte niemand over de school.

Wat mij het meest overgehaald heeft om naar deze school te gaan, is de mogelijkheid om havo/vwo te volgen. Voordat ik toegelaten kon worden tot deze school, moest ik kunnen bewijzen dat ik ‘ziek genoeg’ was om op deze speciale school te mogen beginnen. Na een standaard procedure bestaande uit een bezoek aan de huisarts, verschillende gesprekken met psychologen en heel wat papierwerk werd ik dan eindelijk toegelaten. Om de drie jaar moet je opnieuw toestemming aanvragen om op zo’n speciale school te mogen blijven. Dat is een heel gedoe, want de overheid is aan het bezuinigen en de eisen worden steeds strenger. Het kan dus zijn dat je na drie jaar van de school afgestuurd wordt, wat in mijn klas wel eens gebeurde. In het tweede jaar kwam Roosmarijn bij mij in de klas. Toen ze na een jaar weer beter was, moest ze helaas van school af. Dat was zwaar, je beste vriendin van school zien gaan omdat ze weer beter is. Hoe gek het ook klinkt.

Privéles en met de taxi naar school

De eerste schooldag keek ik mijn ogen uit. Zoveel rolstoelen bij elkaar had ik nog nooit gezien. De klassen waren niet groter dan 10 leerlingen. Je zou het bijna privéles kunnen noemen. De school is helemaal aangepast voor rolstoelen. Zo zijn er grote liften en zijn de deuren heel breed. Wanneer een rolstoeler met pech staat, komt de Taxitechnische dienst langs. Ook zijn er verzorging- en rustruimtes voor de leerlingen die verzorging of hulp nodig hebben. En er zijn aardige klassenassistentes die je met alles kunnen helpen. Naar de wc gaan, therapieën verzetten, in een rolstoel van de taxi naar de klas geduwd worden en helpen bij het innemen van medicijnen bijvoorbeeld.

Iedereen op deze school wordt gebracht en gehaald door een taxi(busje). Heel chill, vooral in de koude wintermaanden! Ik schaamde me er in het begin wel een beetje voor wanneer ik bekenden tegenkwam.

Nadeel was wel dat we nooit een keer uitval hadden of eerder naar huis mochten. Als een leraar ziek was, werd er vervanging geregeld. Dit komt doordat iedereen op vaste tijden met de taxibussen mee moet. In de vijf jaar dat ik er naar school ging, hebben we maar een keer eerder vrij gekregen door enorme sneeuwval. Wat een gedoe om al die taxicentrales te bellen en iedereen eerder de bus in te krijgen!

Staatsexamen

Ik heb een tijdje vwo gedaan samen met een andere klasgenoot. Echter, een leraar voor een klas van maar 2 leerlingen is natuurlijk veel te duur. Daarom zijn wij in de derde klas havo gaan doen. Dat vond ik eigenlijk niet zo erg, ik had toch niet meer zoveel zin in het vele leren. Vwo wordt nu helemaal niet meer aangeboden op het Roessingh.

Op het Roessingh heb je geen proefwerkweken. Er worden namelijk staatsexamens afgenomen. Bij staatsexamens heb je alleen de centrale schriftelijke examens in mei (samen met de rest van Nederland) en een week later mondelinge examens over de stof van afgelopen 5 jaar. Staatsexamens kan je over twee jaar verspreiden. Zo kan je in het eerste jaar alvast vier of vijf vakken volgen en het jaar daarop de overige vakken. Dit is vooral bedoeld voor leerlingen die door hun handicap/ziekte veel lessen missen.

Paardrijden onder schooltijd

De school werkt samen met het revalidatiecentrum, waardoor je onder schooltijd therapieën kan volgen. Je kan bijvoorbeeld fysio-, ergo-, creatieve- en conditietherapie hebben. Maar ook andere therapieën, zoals praten met de maatschappelijk werkster. Elke week krijg je een plankaart met daarop de therapieën voor die week. Naast de school zit Manege het Roessingh. Ik heb het voor elkaar gekregen om tijdens de les te mogen paardrijden. Ook heb ik een tijdje gefitnest, maar dat vond ik zo saai dat ik het stop heb gezet. Er was ook nog de mogelijkheid om te zwemmen, maar dat heb ik nooit gedaan. Zoveel gedoe om je make-up daarna weer op orde te krijgen. ;-)

Grappen over eigen handicap

Op deze school heb ik veel geleerd. Heel bijzonder om te zien hoe medeleerlingen de meest erge ziektes en handicaps hebben weten te accepteren. Er werd bijna nooit gepest om uiterlijk en handicap. Er werden juist veel grapjes over de eigen handicap gemaakt wat een goede sfeer opleverde.

In de laatste twee schooljaren merkte ik dat ik klaar was voor de ‘gewone wereld’. Toen mijn mentor mij voorstelde om de examens in 2 jaar te gaan doen, was ik vastbesloten dat niet te doen. Ik wilde zo snel mogelijk klaar zijn. Uiteindelijk was ik dan ook de enige in mijn klas die alle examens in 1 jaar heeft gehaald.

Overstap naar HBO

Sommige mensen in mijn omgeving beweerden dat ik mij af zou sluiten van de ‘gewone’ wereld door naar deze school te gaan. Ik zou later niet goed kunnen functioneren in de maatschappij en zou me verstoppen. De overstap naar het Saxion was wel even spannend, maar verliep goed. Alle vrije tijd die ik tekort kwam op het Roessingh kreeg ik tienvoudig terug op het Saxion, want ik had vaak twee dagen in de week vrij.

Kijkje nemen op de site van Onderwijscentrum het Roessingh? Klik hier. Het OCR heeft een mooi introductiefilmpje gemaakt over de verschillende afdelingen en mogelijkheden.